باز ہمہ دردند

علی باباتاج



ہمہ دردند باز ہمہ دردند

چرا نمی رسیم اما

با درد

با درد بودن 

درد نا بودن

دردی کہ از خندہ تا خندہ است تنک

گریہ تا گریہ ای نمی رسد

صدا از صدا ناآشنا ست فقط شوریست برپا

چشمہا ، چشمان را نمی بینند رنگ روشنی را گم کردہ است

گوش از گوش دوراست

دستہا گرد پیکری پر از صبوری ہا حمایل....

نقطہ بہ نقطہ کی پیوستہ است؟لفظ گسستہ است

دوست را گنگ

کر،کور،دور نامیدہ اند....نزدیکی ہا

ما خود را می شنویم...خاموش

ما خود را می نگریم...تاریک

ما خود را می نگرییم...تنہا

ما ہمہ خودیم سایہ ہا سرد اند.......

.............